ျမတ္ဗုဒၶတရားသည္ တုိးတက္ျခင္းကုိ ပိတ္ဆို႔ပါသလား

ဗုဒၶဘာသာ၀င္ ျမန္မာလူမ်ိဳးတုိ႔သည္ “ဒီေလာက္ရွိရင္ ေတာ္ပါၿပီ၊ ကိုယ့္မိသားစု တစ္သက္ စားလုိ႔မကုန္ဘူး၊ ဒီထက္ပိုၿပီးေတာ့ ခ်မ္းသာေတာ့ေကာ ဘာလုပ္မွာလဲ၊ ေသရင္ ကိုယ့္ေနာက္မပါဘူး” ဟု စသျဖင့္ ေလာဘ နည္းသလုိလုိ၊ ေရာင့္ရဲ သလုိလုိနဲ႔ ေျပာတတ္ၾက၏။ တလြဲဆံပင္ေကာင္းျခင္းပင္တည္း။

မိမိစိတ္ထဲမွာ ဘယ္လုိမွ ေမ့လုိ႔မရေသာ စကားတစ္ခြန္း ရွိ၏။ “အရွင္ဘုရား ျမန္မာ လူမ်ိဳးမ်ားဟာ ဆင္းရဲတာဟာ တုိးတက္ႀကီးပြား လုိတဲ့ဆႏၵ နည္းလုိ႔ပါဘုရား၊ ဘာေၾကာင့္ အဲဒီလုိ ျဖစ္ရသလဲလုိ႔ စဥ္းစားလုိက္ေတာ့ ပစၥည္းဥစၥာဆုိတာ ေသရင္ ကိုယ့္ေနာက္ မပါဘူး၊ ကိုယ့္ေနာက္ပါမွာက တရားပဲ၊ ဘ၀ဆုိတာ အႏွစ္ရွာလုိ႔ မရဘူး၊ အကာ သက္သက္ပါ၊ ဘယ္ဟာမွ အၿမဲမရွိ၊ ခ်မ္းသာတဲ့လူလဲ ေသရမွာပဲ၊ ပညာတတ္ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးလဲ ေသရမွာပဲ -စတဲ့ တရားေတြေၾကာင့္ပါ၊ ဒီတရားေတြကို နာေနရေတာ့ လူေတြဟာ စိတ္ဓာတ္ တက္ၾကြမလာပဲ တုိးတက္ႀကီးပြားလုိတဲ့ဆႏၵ နည္းသြားၾကတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြ ဆင္းရဲၾကတာဘုရား” ဟူေသာ စကားပင္တည္း။

ဗုဒၶဘာသာ၀င္ ျမန္မာလူမ်ိဳး တစ္ေယာက္က ေလွ်ာက္ေသာစကား ျဖစ္၏။ မိမိစိတ္ထဲမွာ တုန္လႈပ္ ေျခာက္ျခားသြားပါေတာ့၏။ ”ဟာ ဒုကၡပဲ၊ ဘုရားရွင္ရဲ့ တရားေၾကာင့္ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြဟာ ဆင္းရဲေနတယ္ ဆုိပါလား၊ ဘုရားျမတ္စြာရဲ့ တရားဟာ လူေတြကုိ စိတ္ဓာတ္က်ေအာင္ လုပ္ေနသလုိ ျဖစ္ေနသတဲ့၊ ဘုရား ဘုရား” ဟု ၿငီးတြားမိေတာ့သည္။ ထုိသူသည္ ဗုဒၶဘာသာကို ကုိးကြယ္သူ တစ္ေယာက္ ျဖစ္၏။ ယင္းကဲ့သုိ႔ ေျပာျခင္းသည္ ဘုရားျမတ္စြာကုိ မၾကည္ညိဳ ေသာေၾကာင့္ မဟုတ္ေပ။ ဘုရားျမတ္စြာ အေၾကာင္းကုိ ခေရေစ့ တြင္းက် မသိရွိေသာေၾကာင့္တည္း။

“၀ီရိယ၀ေတာ ကိ ံ နာမ ကမၼံ နသိဇၩတိ- ၀ီရိယရွိလွ်င္ မည္သူ႕အဘိဓာန္မွာျဖစ္ျဖစ္ မျဖစ္ႏုိင္ဆုိေသာ ေ၀ါဟာရမရွိ။ အ႐ုိးေၾကေၾက အေရခန္းခန္း ႀကိဳးစားသူတုိ႔သည္ ဘယ္ေနရာမွာျဖစ္ျဖစ္ ေအာင္ျမင္မႈသရဖူကို ဆြတ္ခူးႏုိင္ေပ၏” စသည္အားျဖင့္ ေဟာထားေသာ ျမတ္ဗုဒၶ၏ တရားမ်ား ရွိေပသည္သာ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဘုရား ျမတ္စြာ၏ တရားေတာ္သည္ ေလာကီဘက္မွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ေလာကုတၱရာဘက္မွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ႀကီးပြားတုိးတက္ဖုိ႔အတြက္ အားေပးေသာ တရားမ်ား ျဖစ္ပါသည္။

သူေ႒းသား သိဂၤါလကို ဆုံးမထားသည့္ မိဘက်င့္၀တ္၊ သားသမီးက်င့္၀တ္၊ ဆရာ့က်င့္၀တ္၊ တပည့္က်င့္၀တ္-စေသာ ဘုရားျမတ္စြာ၏ အဆုံးအမမ်ားကုိသာ တစ္ကမၻာလုံး လုိက္နာၾကမည္ဆုိလွ်င္ ယေန႔ ႏုိင္ငံတကာ ျပႆနာေပါင္းစုံကို ဒုိင္ခံေျဖရွင္းေပးေနရေသာ “ကမၻာ့ကုလသမဂၢ႒ာနခ်ဳပ္” ေတာင္ လုိမည္ မဟုတ္ေတာ့ေပ။ အမွန္က ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ား ႀကီးပြားတုိးတက္မႈ နည္းျခင္းသည္ အျမင္မက်ယ္ ျခင္း၊ ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္း ကူညီ႐ုိင္းပင္းမႈ နည္းျခင္း၊ ေအးတိေအးစက္ ေနတတ္ျခင္း၊ လူမ်ိဳးျခား ဘာသာျခားတုိ႔၏ ညီၫြတ္မႈကို အတုမယူျခင္း- စသည္တုိ႔ေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။

ႏုိင္ငံရပ္ျခားတုိင္းျပည္၌ အလုပ္လုပ္ေနသည့္ လူငယ္တစ္ေယာက္က “တပည့္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြက အလုပ္တူရင္ ျငဴဆူတယ္ဘုရား။ မနာလုိ ၀န္တုိျဖစ္တယ္။ အဆင္ေျပတာကုိ ၀မ္းမသာႏုိင္ဘူး။ အခ်င္းခ်င္း ရာထူး ဂုဏ္ယွဥ္ခ်င္ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေအာင္ျမင္ေနတဲ့သူကလည္း ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္း ႏွိမ္ခ်င္တယ္။ ဒီလိုစိတ္ဓာတ္ေတြက တပည့္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြရဲ့ ႏွလုံးသားကုိ လွဳိက္စားေနပါတယ္၊ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ ျဖစ္ေနၿပီး ဘာ့ေၾကာင့္ ဒီလုိေအာက္တန္းက်တဲ့ စိတ္ေတြ ျဖစ္ေနတာလဲ မသိပါဘူးဘုရား” ဟု ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားကို အားမလုိအားမရ ျဖစ္ရေၾကာင္း ေလွ်ာက္ထားဖူး၏။ ယင္းသုိ႔ ကူညီမႈ ႐ုိင္းပင္းမႈ စည္းလုံးမႈ ညီညြတ္မႈ မရွိေသာေၾကာင့္ ျမန္မာ့စီးပြားေရး ေစ်းကြက္မ်ားကုိ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တုိ႔က ဦးမေဆာင္ႏုိင္ ၾကေတာ့ေပ။ ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးတုိ႔၏ အခ်က္အျခာက်သည့္ ေနရာမ်ားမ်ား၌ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တုိ႔ ပိုင္ဆုိင္ေသာ စားေသာက္ဆုိင္ႀကီးမ်ား၊ ကုန္တုိက္ႀကီးမ်ား၊ အေဆာက္အဦးမ်ားကို ေတြ႔ဖုိ႔ ခဲယဥ္းလွေပသည္။

ျဖစ္သင့္တဲ့ေလာဘ

ႀကီးပြားတုိးတက္ခ်င္ေသာ ဆႏၵျဖင့္ စီးပြားေရးလုပ္ျခင္းေၾကာင့္ ေလာဘ ျဖစ္သည္မွာ မွန္ေပ၏။ သုိ႔ေသာ္ ေလာဘျဖစ္တုိင္း ဒုစ႐ုိက္ဟု ေျပာလုိ႔မရေပ။ ေလာဘသည္ ၂-မ်ိဳး ရွိေပသည္။ တရားေသာ ေလာဘႏွင့္ မတရားေသာ ေလာဘတုိ႔တည္း။ အမ်ားအတြက္ (မိသားစု၊ ရပ္ရြာ၊ အမ်ိဳး၊ ဘာသာ၊ သာသနာ အတြက္) ရည္ရြယ္ၿပီး စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ား လုပ္လွ်င္ “တရားေသာေလာဘ” ျဖစ္၏။ (ေသ၀ိတဗၺတဏွာ-ဟု ေခၚ၏)။ ဆုိလုိသည္ကား ယင္းတရားေသာ ေလာဘေၾကာင့္ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈမ်ား တေပြ႕တပိုက္ႀကီး ရႏုိင္ျခင္းပင္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ တရားေသာေလာဘသည္ ျဖစ္သင့္ေသာ ေလာဘတည္း။ မိမိမွာ ပစၥည္းဥစၥာ မ်ားမ်ားရွိလွ်င္ စာသင္ေက်ာင္းပဲ ေဆာက္ေဆာက္၊ ေရတြင္းေရကန္ပဲ တူးတူး၊ မိဘေဆြမ်ိဳးေတြကိုပဲ ေထာက္ပံ့ေထာက္ပံ့၊ ေဆး႐ုံကုိပဲ လွဴလွဴ မိမိႀကိဳက္သည့္ကုသုိလ္ကုိ လုပ္ႏုိင္ေပသည္။ မိမိလုပ္ခ်င္သည့္ ဘာသာေရး လူမႈေရးလုပ္ငန္း မွန္သမွ်ကုိလည္း လုပ္ႏုိင္၏။ အူမေတာင့္မွ သီလ ေစာင့္ႏိုင္သည္ မဟုတ္ပါေလာ။

ေက်ာင္းဒကာႀကီး အနာထပိဏ္၊ ေက်ာင္းအမႀကီး ၀ိသာခါတုိ႔ ေက်ာင္းတုိက္ႀကီး ေဆာက္လုပ္ၿပီး သာသနာျပဳႏုိင္ျခင္းသည္ ဓနဥစၥာၾကြယ္၀ေသာေၾကာင့္ပင္တည္း။ ဘုရင္မင္းျမတ္ အေနာ္ရထာသည္သည္ ႏုိင္ငံေတာ္ႀကီးကို ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲခဲ့၏။ ဘုရားပုထုိးမ်ား တည္ခဲ့၏။ ဆည္ေျမာင္း တာတမံမ်ားကုိ ေဆာက္လုပ္၏။ ေရွး အေခၚ ပိဋကတ္တုိက္၊ ယခုေခတ္အေခၚ စာၾကည့္တုိက္မ်ားကိုလည္း တည္ေဆာက္ခဲ့၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ “စာၾကည့္တုိက္အစ ပိဋကတ္တုိက္က” ဟုပင္ ေျပာႏိုင္ပါ၏။ ယင္းသုိ႔ တုိင္းက်ိဳးျပည္ျပဳ အလုပ္မ်ားကို လုပ္ႏုိင္ျခင္းသည္ တန္ခုိးၾသဇာ ၾကီးမားေသာေၾကာင့္ပင္တည္း။

ယင္းတန္ခုိးၾသဇာ၊ ဓနဥစၥာတုိ႔သည္ကား တန္ဖုိးရွိရွိ အသုံးခ်တတ္လွ်င္ နိဗၺာန္ ဆိပ္ကူးတံတားပင္တည္း။ ဦးအနာထပိဏ္၊ ေဒၚ၀ိသာခါ၊ ဘုရင္အေနာ္ရထာ တုိ႔ကား တန္ခုိးၾသဇာ၊ ဓနဥစၥာတုိ႔ျဖင့္ နတ္ရြာနိဗၺာန္သုိ႔ တက္လွမ္းသြားၾကကုန္ၿပီ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ တန္ခုိးၾသဇာ၊ ဓနဥစၥာတုိ႔ကုိ ရရွိေအာင္ ႀကိဳးစားသင့္လွပါသည္။ တတ္ႏုိင္သူမ်ားအေနျဖင့္ တိုက္ ၁-လုံးကေန တုိက္ ၁၀-လုံး ၁၅-လုံးျဖစ္ေအာင္၊ ကား ၁-စီးကေန ကား ၁၀-စီး ၁၅-စီးပုိင္ေအာင္ စီးပြားေရး လုပ္ၾကစမ္းပါ။ မိမိတုိ႔ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တစ္ေယာက္ သန္းေပါင္းမ်ားစြာ ခ်မ္းသာေသာ သူေ႒းသူၾကြယ္ ျဖစ္ေနလွ်င္ ျမန္မာလူမ်ိဳးတုိ႔အေနျဖင့္ အင္မတန္ ဂုဏ္ယူသင့္ေပသည္။ ေျမြေပြး၏ ပါးစပ္ထဲသုိ႔ ေရာက္သြားသည့္ မုိးေရစက္သည္ အဆိပ္ ျဖစ္သြားေသာ္လည္း မုတ္ေကာင္၏ ပါးစပ္ထဲသုိ႔ ေရာက္သြားေသာ မုိးေရစက္သည္ကား ပုလဲ ျဖစ္သြားေပသည္။ မုိးေရစက္ျခင္း တူေသာ္လည္း တန္ဖုိးျခင္း မတူေတာ့။

လာကႀကီးသည္ ေျခြမွ ရံ၏။ မေျခြလွ်င္ မရံေပ။ မွန္၏။ တခ်ိဳ႕ဆင္းရဲေသာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားသည္ ဘာသာျခားတုိ႔က ဓနဥစၥာမ်ားျဖင့္ ေထာက္ပံ့ ၾကေသာေၾကာင့္ ဗုဒၶဘာသာကုိ ေက်ာခုိင္းသြားေတာ့သည္။ အဘယ္သုိ႔ ကာကြယ္မည္နည္း။ တန္ခုိးၾသဇာ၊ ဓနဥစၥာတုိ႔သာ ရွိလွ်င္ ယင္းမိသားစုမ်ားကို စားနပ္ရိကၡာတုိ႔ျဖင့္ ေထာက္ပံ့ၿပီး ဗုဒၶဘာသာ၀င္ထဲသုိ႔ ေရာက္ေအာင္ ျပန္ၿပီး စည္း႐ုံးႏုိင္ေပမည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အရင္းအႏွီး ေတာင့္တင္းေသာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ တုိ႔သည္ စက္႐ုံအလုပ္႐ုံ၊ ကုန္တုိက္စသည္မ်ားကို တည္ေထာင္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားသင့္လွေပသည္။ ဓနဥစၥာတုိ႔ ရွိမွသာလွ်င္ ကိုယ့္လူမ်ိဳးမ်ားကုိ ေထာက္ပ႔ံႏုိင္မည္ မဟုတ္ပါေလာ။

တစ္က်ပ္ႏွင့္တစ္ရာ ဘယ္ဟာကုိ ယူမွာလဲ?

ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ အေလာင္းေတာ္ဘ၀မွ စ၍ ဘုရားျဖစ္သည့္တုိင္ေအာင္ ကိုယ့္အမ်ိဳး၏ အက်ိဳးစီးပြားကို လုပ္ခဲ့ပါသည္။ အေလာင္းေတာ္ဘ၀က ကုိယ့္အမ်ိဳးကို ပ်က္စီးေအာင္ လုပ္သူမ်ားအား ကာကြယ္ေသာအားျဖင့္ တုိက္ခုိက္ ေခ်မႈန္းခဲ့သည္ကုိ ေတြ႕ျမင္ႏုိင္ပါသည္။ ကိုယ့္အမ်ိဳးကုိ ေစာ္ကားသူမ်ားကုိ မိမိႏွင့္ မဆုိင္ပါဘူး-ဟူေသာ စိတ္ျဖင့္ ဦးေခါင္းငုံ႔ မခံခဲ့ေပ။ တစုံတစ္ေယာက္ေၾကာင့္ လူသူေလးပါး ဒုကၡေရာက္ေနလွ်င္ ထုိတစုံတစ္ေယာက္ကုိ ေနာက္ေနာင္ ေရွာင္ၾကဥ္ေအာင္ တရားေသာနည္းျဖင့္ တုန္႔ျပန္ခဲ့ေပသည္သာ။ “ခႏၱီ-သည္းခံရမည္” ဟု ဆုိေသာ္လည္း သူ႔ေနရာႏွင့္သူ က်င့္သုံးတတ္ဖုိ႔ လုိအပ္လွ၏။ တုိင္းတစ္ပါးသား လူမ်ိဳးျခား တစ္ေယာက္က ျမန္မာ့တုိင္းရင္းသား မိန္းကေလးမ်ားကုိ မတရားသျဖင့္ ေႏွာက္ယွက္ေနလွ်င္ လက္ပုိက္ၾကည့္ေန၍ မျဖစ္ေပ။ ေနာက္ေနာင္ မေႏွာက္ယွက္ေအာင္ ေရွးဦးစြာ ေျပေျပလည္လည္ ေျပာဆုိရေပမည္။ အကယ္၍ မရခဲ့လွ်င္ ဖုိးသူေတာ္ ေမတၱာပုိ႔နည္းျဖင့္ ပုိ႔သင့္က ပုိ႔ရေပမည္။

တခါက ဘုန္းေတာ္ႀကီးတစ္ပါး ဖုိးသူေတာ္ႏွင့္ ခရီးသြားရာ၀ယ္ လမ္းခုလတ္၌ ကၽြဲ႐ုိင္းႀကီး တစ္ေကာင္ႏွင့္ ပက္ပင္းတုိးမိ၏။ ကၽြဲ႐ုိင္းႀကီးက ခတ္မည့္ အမူအရာျဖင့္ ေျပးလာရာ ဘုန္းႀကီးက “ခ်မ္းသာပါေစ” ဟု ေမတၱာပုိ႔ေလ၏။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြဲ႐ုိင္းႀကီးက ေနာက္မဆုတ္ပဲ ေျပးၿမဲေျပးလာသျဖင့္ ဖိုးသူေတာ္က အုတ္ခဲက်ိဳးျဖင့္ ၂-ခ်က္ေလာက္ ထုလုိက္ရာ ကၽြဲ႐ုိင္းႀကီး ထြက္ေျပးရွာ ေလေတာ့သည္။ ထုိအခါ ဆရာျဖစ္သူ ဘုန္းေတာ္ႀကီးက “သူေတာ္ေရ မင္းေမတၱာက ငါ့ေမတၱာထက္ ပုိစြမ္းတယ္ကြ” ဟု ၀မ္းပန္းတသာ မိန္႔ေတာ္မူ ေလသတတ္။ ဤကား ဖုိးသူေတာ္ ေမတၱာပုိ႔နည္းတည္း။ ဖုိးသူေတာ္က ကၽြဲ႐ုိင္းႀကီးကို အုတ္ခဲက်ိဳးျဖင့္ ဆုံးမလုိက္ရျခင္းသည္ ကၽြဲ႐ုိင္းႀကီးကို ဒုကၡေရာက္ေစလုိေသာေၾကာင့္ မဟုတ္၊ ဆရာဘုန္းႀကီးကို ၾကည္ညိဳေလးစား ေသာေၾကာင့္တည္း။ မည္သည့္အရာမဆုိ တစ္ခုခုကုိ ေရြးခ်ယ္ရေတာ့မည္ဆုိလွ်င္ တန္ဖိုးရွိသည့္အရာကိုသာ ေရြးခ်ယ္ရသည္မွာ သဘာ၀တည္း။ ယင္းသဘာ၀ တရားကုိပင္ “ဓမၼ” ဟုေခၚသည္ မဟုတ္ပါေလာ။

မတရားေလာဘဆုိတာ

မတရားေလာဘဆိုသည္မွာ အတင္းအဓမၼ လုိခ်င္ေသာစိတ္၊ သူမ်ားဆီက ေငြကုိ အေခ်ာင္ လုိခ်င္ေသာစိတ္၊ လုယက္တုိက္ခုိက္ၿပီး လုိခ်င္ေသာစိတ္မ်ားပင္တည္း။ ကမၻာမွာ အစဆုံးျဖစ္ေသာ မေကာင္းမႈဒုစ႐ုိက္မွာ အဒိႏၷာဒါန (ခုိးယူျခင္း) ပင္ ျဖစ္၏။ မတရားေလာဘကုိ အေျခခံ၍ ျဖစ္ေသာဒုစ႐ုိက္တည္း။ ကမၻာဦး လူမ်ားသည္ စားနပ္ရိကၡာအတြက္ ကုိယ့္လယ္ႏွင့္ကုိယ္ အသီးသီး စပါးစုိက္ပ်ိဳးၾက၏။ အစပိုင္းမွာ မည္သည့္ျပႆနာမွ မျဖစ္။ ေနာက္ပိုင္း ေရာက္လာသည့္အခါ အေခ်ာင္သမားမ်ားက စပါးမ်ားကို ခုိးၾကေတာ့၏။ ယင္းေလာဘကား မတရားေလာဘတည္း။ သုိ႔ႏွင့္ လူအမ်ားသည္ သမာသမတ္ က်ေသာ လူတစ္ေယာက္ကို ေခါင္းေဆာင္ခန္႔ၿပီး “မင္း” ဟု သမုတ္ကာ ရပ္ရြာနယ္ပယ္ကုိ ၿငိမ္းခ်မ္းဖုိ႔အတြက္ အုပ္ခ်ဳပ္ခုိင္း၏။ သူခုိးဓားျပမ်ားကုိ တုိက္ခုိက္ ေခ်မႈန္းဖုိ႔အတြက္ (သုိ႔မဟုတ္) မတရားေလာဘသမားမ်ားကုိ ထိန္းခ်ဳပ္ ေပးဖုိ႔အတြက္ မင္းဆုိသည္မွာ ေပၚေပါက္လာျခင္းျဖစ္ေပသည္။

တလြဲဆံပင္ေကာင္း

ဗုဒၶဘာသာ၀င္ ျမန္မာလူမ်ိဳးတုိ႔သည္ “ဒီေလာက္ရွိရင္ ေတာ္ပါၿပီ၊ ကိုယ့္မိသားစု တစ္သက္ စားလုိ႔မကုန္ဘူး၊ ဒီထက္ပိုၿပီးေတာ့ ခ်မ္းသာေတာ့ေကာ ဘာလုပ္မွာလဲ၊ ေသရင္ ကိုယ့္ေနာက္မပါဘူး” ဟု စသျဖင့္ ေလာဘ နည္းသလုိလုိ၊ ေရာင့္ရဲ သလုိလုိနဲ႔ ေျပာတတ္ၾက၏။ တလြဲဆံပင္ေကာင္းျခင္းပင္တည္း။ အမွန္ကား ဤကဲ့သုိ႔ ေျပာျခင္းသည္ ေလာဘနည္းျခင္းေၾကာင့္ မဟုတ္၊ အမ်ိဳး ဘာသာကို အားမေပးလုိျခင္း၊ ဇြဲမရွိျခင္းတုိ႔ေၾကာင့္ ျဖစ္ေပသည္။ ကိုယ့္မိသားစု တစ္သက္ စားမကုန္ေလာက္ေအာင္ ခ်မ္းသာေနလွ်င္ ကိုယ့္ေဆြမ်ိဳး သားခ်င္းမ်ားကုိ ေပးကမ္းႏုိင္သည္ မဟုတ္ပါေလာ။ ထုိထက္မက ခ်မ္းသာေနလွ်င္ တုိင္းျပည္ႏွင့္ လူမ်ိဳးကို ေထာက္ပံႏုိင္သည္ မဟုတ္ပါေလာ။ ဘုရားျမတ္စြာက “ေရာင့္ရဲရမည္၊ တင္းတိမ္ရမည္” ဟု ေဟာျခင္းသည္ ပစၥည္း ဥစၥာမ်ားကုိ မရွာရဟု ေျပာလုိသည္ မဟုတ္ေပ။

တခါတရံ မတရားေလာဘ ႀကီးသည့္အခါ “တုတ္ႏွင့္ပစ္လုိ႔ ရရ၊ ခဲႏွင့္ပစ္လုိ႔ ရရ၊ ရဖုိ႔သာ အဓိက” ဟု ဆုိၿပီး ဒုစ႐ုိက္မ်ိဳးစုံ လုပ္ေတာ့၏။ လုယက္ျခင္း၊ ခုိး၀ွက္ျခင္း၊ ေခ်ာက္တြန္းျခင္း၊ တစ္ပတ္ ႐ုိက္ျခင္း- စသည္တုိ႔ကား မတရား ေလာဘေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ ယင္းကဲ့သုိ႔ေသာ မတရားေလာဘမ်ားကို ထိန္းေပးဖုိ႔အတြက္ ဘုရားျမတ္စြာက “ရွိတာေလးႏွင့္ ေက်နပ္ရမယ္၊ ေရာင့္ရဲတင္းတိမ္ျခင္းဟာ အေကာင္းဆုံး ဥစၥာပါပဲ” ဟု ေဟာေတာ္မူျခင္း ျဖစ္ေပသည္။ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းမ်ားကုိ မလုပ္ဖုိ႔အတြက္ ေဟာေတာ္မူျခင္းမဟုတ္။

တခ်ိဳ႕လူပုဂၢိဳလ္မ်ားကား လူ႔ဘ၀ႀကီးကုိ ၿငီးေငြ႔သည့္အတြက္ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းေတြကို မလုပ္ခ်င္ သေယာင္ေယာင္၊ ၃၁-ဘုံလုံးသည္ ဒုကၡသစၥာ ျဖစ္သည့္အတြက္ နိဗၺာန္တစ္ဘက္ကမ္းကိုပဲ အခုခ်က္ခ်င္း ကူးေတာ့မည့္ ေယာင္ေယာင္ သံေ၀ဂတရား ရေနသည့္ ေယာဂီသူေတာ္စင္ကဲ့သုိ႔ ေျပာတတ္ ၾကေသး၏။ ထုိပုဂၢိဳလ္မ်ား တရားရိပ္သာကို သြားၿပီး တရားအားထုတ္ေသာအခါ ၂-ရက္ေလာက္ အားထုတ္ၿပီး အိမ္ျပန္လာေတာ့၏။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေသာအခါ “က်န္းမာေရးကလည္း မေကာင္းဘူး၊ ဒီေတာ့ စိတ္သြားတုိင္း ကိုယ္မပါေတာ့ ဘယ္ အားထုတ္လုိ႔ ေကာင္းေတာ့မွာလဲ၊ တရားျပဆရာကလဲ အေတြ႕အႀကဳံႏုေသးေတာ့ တရားနာရတာက အားမရပါဘူးေပါ့ကြာ” ဟု စသျဖင့္ ဆင္ေျခအမ်ိဳးမ်ိဳး ေပးၿပီး ကိုယ့္အျပစ္ကုိ သူမ်ားေပၚ ပုံခ်ေလေတာ့သတည္း။

အမွန္ကား အေပၚယံ အသိေလးကုိ တကယ့္ “သံေ၀ဂတရား” ဟု ထင္ေနျခင္း ပင္တည္း။ ယင္းသုိ႔ ထင္ျခင္းသည္လည္း ကိုယ့္ကုိယ္ကုိ လိမ္ေနျခင္းပင္ ျဖစ္၏။ သူမ်ားအလိမ္မခံရဖုိ႔ထက္ ကုိယ့္ကိုယ္ကုိ အလိမ္မခံရေအာင္ သတိျပဳသင့္၏။ ေက်ာင္းဒကာႀကီး အနာထပိဏ္၊ ေက်ာင္းအမႀကီး ၀ိသာခါတုိ႔သည္ ေသာတာပန္ အရိယာပုဂၢိဳလ္မ်ား ျဖစ္ၾက၏။ သုိ႔ေသာ္ ကိုယ္ပုိင္စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ား ရွိၾကေပသည္သာ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေလာကီလူသားမွန္သမွ် စီးပြားေရးလုပ္ငန္းကုိ မျဖစ္မေန ျပဳလုပ္သင့္ေပသည္။

ေအာက္ကလိအာ မျဖစ္ေအာင္ သတိျပဳ

ဘက္ေပါင္းစုံကေန မၾကည့္ဘဲ တစ္ဖက္သတ္ ၾကည့္ေနရင္ေတာ့ အျမင္မွန္ကုိ ရႏုိင္မည္ မဟုတ္ေပ။ အျမင္မွန္ကုိ မရလွ်င္ လူ႕ဘ၀ႀကီးကုိ ၿငီးေငြ႕သလုိလုိ၊ စိပ္ပုတီးႏွင့္ ရိပ္ႀကီးခုိေတာ့မွာလုိလုိႏွင့္ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ားကို မလုပ္ဘဲေနလွ်င္ ေလာကီအက်ိဳးလည္း မရ၊ ေလာကုတၱရာအက်ိဳးလည္း မရဘဲ ကီမဟုတ္ ကုတ္မဟုတ္၊ မိေနာက္မက် ဖေနာက္မမီ၊ “ေအာက္ကလိအာ” ျဖစ္သြားမွာ စုိးရေပသည္။ (ၾကက္တြန္သံလည္း မဟုတ္၊ က်ီးတြန္သံလည္း မဟုတ္သည္ကုိ ေအာက္ကလိအာ-ဟု ေခၚ၏။) လူမွန္လွ်င္ လူ႔အလုပ္ကုိ လုပ္ရမည္။ ဘုန္းႀကီးမွန္လွ်င္လည္း ဘုန္းႀကီအလုပ္ကုိ လုပ္ရမည္။ လူျဖစ္ပါလ်က္ ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးကဲ့သုိ႔ စီးပြားေရးအလုပ္မ်ားကို မလုပ္ဘဲ ပစ္ထားလွ်င္ (သို႔မဟုတ္) စီးပြားေရး လုပ္ငန္းမ်ားကို လုပ္ေသာ္လည္း စိတ္ပါ၀င္စားမႈ မရွိလွ်င္ လူ႕တာ၀န္ ပ်က္ကြက္ျခင္းပင္တည္း။ ယင္းသုိ႔ ပ်က္ကြက္ လွ်င္ သူ႔ မိသားစု နစ္နာပါေတာ့သည္။

“အလုပ္လုပ္ရင္ လုပ္၊ အလုပ္မလုပ္ရင္ ေသတာက ေကာင္းတယ္” ဟူေသာ စကားပုံတစ္ခု ရွိ၏။ အသက္ရွင္သန္ေနတုန္းမွာ ေငြမ်ားမ်ား ရရွိေအာင္ အလုပ္လုပ္ရမည္ဟု ဆုိလုိျခင္းပင္တည္း။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေျပာၾကသည္ထင္၏။ “ေငြသည္ ဒုတိယဘုရား” ဟူသတတ္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဘုရားျမတ္စြာက ပစၥဳပၸန္ ခ်မ္းသာေရးကုိ အလုိရွိသူမ်ားအတြက္ “ဥ႒ာန- မည္သည့္ အလုပ္ကုိပဲ လုပ္လုပ္ ငုတ္မိသဲတုိင္ တက္ႏုိင္ဖ်ားေရာက္ဆုိတဲ့ ေနာက္မဆုတ္တမ္း စိတ္ဓာတ္ ရွိရမည္၊ အာရကၡ- ၾကြက္ေသတစ္ခု အရင္းျပဳဆုိသကဲ့သုိ႔ အေလအလြင့္ မရွိေအာင္ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ရမည္၊ ကလ်ာဏမိတၱ- ေစ်းကြက္ခ်ဲ႕ႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ တစ္ရြာတစ္က်ီ ေဆာက္ရမည္၊ သမဇီ၀ိတ- စီမံခန္႔ခြဲမႈ စာရင္းအင္းပညာကုိ ကၽြမ္းက်င္ရမည္” ဟု သမၸဒါတရား ၄-ပါးကုိ မိန္႔ေတာ္မူျခင္း ျဖစ္ေပသည္။ ဤကဲ့သို႔ ႀကီးပြားေရး တရားမ်ားကုိ သတိမထားမိၾကသူမ်ားက “ဘုရားျမတ္စြာ၏ တရားသည္ ႀကီးပြား တုိးတက္ဖုိ႔အတြက္ ပိတ္ဆုိ႔သည့္ တရား” ဟု ထင္ျမင္ ကုန္ေတာ့သည္။

ဤအခ်က္ကို မိမိတို႔ သံဃာေတာ္ အရွင္ျမတ္မ်ား သိရွိနားလည္ထားဖုိ႔ လိုအပ္လွ၏။ သုိ႔မွသာလွ်င္ “ဘယ္လုိေနရာမ်ိဳးမွာ ဘယ္လုိတရားမ်ိဳးကုိ ေဟာသင့္တယ္” ဆုိသည္ကုိ နားလည္မည္ ျဖစ္ေပသည္။ သူ႔ေနရာႏွင့္သူ သိရွိနားလည္ဖုိ႔ အေရးႀကီးလွ၏။ မဂၤလာဦး ဆြမ္းေကၽြးမွာ ညီေတာ္မင္းနန္ ခၽြတ္ခန္းကို ေဟာလုိ႔ မျဖစ္။ လင့္က်င့္၀တ္၊ မယားက်င့္၀တ္ တရားမ်ိဳးကို ေဟာရေပမည္။ ေလာကီ ႀကီးပြားေရး တရားမ်ားကုိလည္း သူ႔ေနရာႏွင့္သူ ေဟာဖုိ႔၊ ေျပာဖုိ႔၊ ေရးဖို႔ လုိအပ္ေပသည္။ တခ်ိဳ႕ဆရာေတာ္မ်ားသည္ “တရား အားထုတ္ခ်င္သလား၊ ဘုန္းႀကီး၀တ္မွ ေကာင္းမွာေပါ့၊ ဘုန္းႀကီး မ၀တ္ႏိုင္ဘူးလား၊ မိသားစု သံေယာဇဥ္ေတြကို ျဖတ္လုိက္စမ္းပါ၊ ဒါဆုိရင္ ၀တ္ႏိုင္ပါတယ္” ဟု စသျဖင့္ မိန္႔ေတာ္မူၾက၏။ တခ်ိဳ႕ေသာ လူမ်ားမွာ ေရွာင္လႊဲ၍ မရႏုိင္ေသာ တာ၀န္မ်ား ရွိေနၾကရကား တရား အားထုတ္ခ်င္သည့္ လူတုိင္းကို ဘုန္းႀကီး၀တ္ခုိင္းလုိ႔ မျဖစ္ေပ။ လူပုဂၢိဳလ္ တစ္ေယာက္အျဖစ္ႏွင့္ တရားအားထုတ္လွ်င္လည္း တရားထူးမ်ား ရႏုိင္ ေပသည္သာ။ သာ၀တၳိၿမိဳ႕ႀကီး၌ လူဦးေရ သန္း ၇၀-ရွိရာ သန္း ၅၀-မွာ အရိယာပုဂၢိဳလ္မ်ား ျဖစ္ၾက၏။ ဤအေရအတြက္ကုိ ၾကည့္လွ်င္ပင္ လူပုဂၢိဳလ္ အမ်ားအျပား ``တရားထူးမ်ား´´ ရၾကသည္ ဆုိသည္မွာ ေျပာဘြယ္မရွိေတာ့ေပ။ က်န္သည့္ သန္း ၂၀-ကလည္း သူတုိ႔၏ ႏွလုံးသားထဲ၌ ဗုဒၶတရားမ်ား ထည့္ထားၾကသည့္ ပုဂၢိဳလ္မ်ားပင္တည္း။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ျမတ္ဗုဒၶ၏ အရိပ္ေအာက္မွာ ရွိသည့္ သာ၀တၳိၿမိဳ႕ႀကီးသည္ မည္မွ်ေလာက္ တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းမႈ သာယာဖြံ႕ၿဖိဳးမႈ ရွိမည္ဆုိသည္ကုိ မွန္းဆ၍ ၾကည့္ႏုိင္ပါသည္။ ေတြးၾကည့္လွ်င္ လြမ္းေမာဘြယ္ ေကာင္းေလစြာ့တကား။

စိတ္သာရွင္ေစာ ဘုရားေဟာ

လူတစ္ေယာက္သည္ “ဘုရားဒကာဆုိတဲ့ နာမည္တစ္လုံး ရရင္ေတာ္ပါၿပီ” ဟူေသာ စိတ္ျဖင့္ ဘုရားတည္ေန၏။ အျခားလူတစ္ေယာက္ကား “သားေလး ရွင္ျပဳဖုိ႔၊ လွဴႏုိင္ တန္းႏုိင္ဖုိ႔” ဟူေသာ စိတ္ျဖင့္ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းမ်ားကုိ ေဇာက္ခ်ၿပီး ႀကိဳးစားပန္းစား လုပ္ေန၏။ ထုိႏွစ္ေယာက္တြင္ ဘုရားတည္ေသာ သူထက္ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ားကုိ လုပ္ကုိင္ေနေသာ သူက ပုိ၍ျမင့္ျမတ္၏။ အဘယ္ေၾကာင့္နည္း။ သူ၏ ရည္ရြယ္ခ်က္က မြန္ျမတ္ေသာေၾကာင့္တည္း။

တခါက အလြန္ရင္းႏွီးေသာ တံငါသည္ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ရွိ၏။ တစ္ရက္လုပ္မွ တစ္ရက္ စားရေသာေၾကာင့္ ဥပုသ္ေန႔မွာ ဥပုသ္ေစာင့္ခ်င္ ေသာ္လည္း ဥပုသ္မေစာင့္ႏုိင္ၾက။ သုိ႔ႏွင့္ တစ္ေယာက္တစ္လွည့္စီ ဥပုသ္ေစာင့္ဖုိ႔ တုိင္ပင္ၾကေလသည္။ လျပည့္ေန႔ေရာက္ေသာအခါ တစ္ေယာက္က ေက်ာင္းသုိ႔ သြားၿပီး ဥပုသ္ေစာင့္၏။ က်န္ရစ္သူ ကုိတံငါသည္ကေတာ့ ႏွစ္ေယာက္စာ ရဖုိ႔အတြက္ ေလွတစီးနဲ႔ ေခ်ာင္းထဲမွာ ႀကိဳးစား ပန္းစားႏွင့္ ငါးမ်ားကုိ ဖမ္းရေလသည္။ ငါးမ်ား ႏွစ္ေယာက္စာ ရေသာအခါ တံငါတဲထဲ၌ အနားယူရင္း ဥပုသ္ေစာင့္သြားသည့္ သူငယ္ခ်င္းကို သတိရေန၏။ “အင္း ငါ့သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ ဘုန္းႀကီးထံကေန သီလခံယူေဆာက္တည္ ၿပီးေရာ့မယ္၊ အခုခ်ိန္မွာ ဘုရားရိပ္မွာ ေနၿပီးေတာ့ ပုတီးစိပ္တရားထုိင္လုပ္ေနေရာ့ေပါ့၊ အင္း ကုသုိလ္ေတြ အမ်ားႀကီး ရေနေရာ့မယ္၊ သိပ္ေအးခ်မ္းမွာပဲ” ဟု စဥ္းစားၿပီး သာဓုေခၚေနေတာ့၏။ လူက တံငါတဲ၌ ေနေသာ္လည္း စိတ္က ေက်ာင္းေရာက္ေန၏။ ေက်ာင္းသြားၿပီး ဥပုသ္ေစာင့္ေသာ တံငါသည္ကလည္း ပုတီးကုံး ကုိင္ၿပီး က်န္ရစ္သူ သူငယ္ခ်င္းကို သတိရေနမိ၏။ “အခုခ်ိန္မွာ ငါ့သူငယ္ခ်င္း ပုိက္ကြန္နွင့္ ငါးေတြ ဖမ္းေနေရာ့မယ္၊ ဒီေန႔ ငါ့အတြက္ ေ၀စုေပး ရမွာဆုိေတာ့ ႏွစ္ေယာက္စာ ဖမ္းရမွာ၊ ဖမ္းမွဖမ္းပါ့မလား၊ ႏွစ္ေယာက္စာ မရရင္ေတာ့ ဒုကၡပဲ” ဟု ေတြးၿပီး ေလာဘႏွင့္ေသာက ျဖစ္ေနေတာ့၏။ လူက ေက်ာင္းမွာေနေသာ္လည္း စိတ္က ပုိက္ကြန္ထဲမွ မထြက္။

စိတ္ထား ျဖဴစင္ေအာင္ ေနထုိင္ျခင္းကုိ “ဥပုသ္ေစာင့္သည္” ဟု ေခၚ၏။ ယင္းသုိ႔ဆုိလွ်င္ ထုိတံငါသည္ ႏွစ္ေယာက္တြင္ မည္သူက ဥပုသ္ေစာင့္သနည္း။ အေျဖကား လယ္ျပင္မွာ ဆင္သြားသလုိ ထင္ရွားလွပါသည္။ “စိတ္သာရွင္ေစာ ဘုရားေဟာ” ဆုိသည့္အတုိင္း အတြင္းစိတ္ဓာတ္က တင့္တယ္လွ်င္ အရာခပ္သိမ္း တင့္တယ္ေတာ့သည္သာ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဘုရားတည္တုိင္း ကုသုိလ္ရသည္ဟု ေျပာ၍ မရသကဲ့သုိ႔ စီးပြားေရးလုပ္တုိင္းလည္း တရားႏွင့္ေ၀းသည္ဟု ေျပာ၍ မျဖစ္ေပ။

တစ္ေယာက္အားထက္ ဆယ္ေယာက္အားက ပုိထိေရာက္

စီးပြားေရး လုပ္ငန္းမ်ားကုိ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္သည့္ အခါမွာလည္း ကိုယ့္ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားကုိ ကူညီေစာင့္ေရွာက္ဖုိ႔ အထူးလုိအပ္လွ၏။ ဘာသာျခား မ်ားသည္ သူတုိ႔ဘာသာ၀င္တုိ႔ကုိသာလွ်င္ အထူး ဦးစားေပးၾက၏။ ထမင္းဆုိင္ျခင္းအတူတူ သူတုိ႔ဘာသာ၀င္တုိ႔၏ ထမင္းဆုိင္ကိုသာ အားေပးၾက၏။ လုပ္ပုိင္ခြင့္ ရွိ၏။ အျပစ္ မဆုိသာေပ။ မိမိတုိ႔ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ား အတုယူရမည္ ဆုိသည္ကုိ သိရွိနားလည္ဖုိ႔ ေျပာရျခင္း ျဖစ္သည္။

တိပိဋက မင္းကြန္းဆရာေတာ္ႀကီးသည္ပင္လွ်င္ ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္း အားေပးၾကဖုိ႔ ကူညီၾကဖုိ႔ မိန္႔မွာေတာ္မူခဲ့ဖူးပါသည္။ ”သမဂၢါနံ တေပါ သုေခါ- ကုိယ့္အခ်င္းခ်င္း စည္းလုံးမွ အခက္အခဲ မွန္သမွ် ေက်ာ္လႊားႏိုင္မည္” ဟူေသာ ဘုရားျမတ္စြာ၏ အဆုိအမိန္႔ကုိ လုိက္နာၾကမည္ဆုိလွ်င္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားသည္ အထက္တန္း က်က် မ်က္ႏွာပန္း လွလွျဖင့္ ေနႏုိင္သည္ ဆုိသည္ကို မည္သည့္ေဗဒင္ဆရာကိုမွ် ေမးစရာ မလိုေပ။ မည္သည့္အလုပ္ကုိပဲ လုပ္လုပ္ “တစ္ေယာက္အား”ႏွင့္ လုပ္ကုိင္ ေဆာင္ရြက္ ျခင္းထက္ “ဆယ္ေယာက္အား” ႏွင့္ လုပ္ကုိင္ ေဆာင္ရြက္ျခင္းက ပုိ၍ ထိေရာက္၏။ ယေန႔ေခတ္၌ ႏုိင္ငံရပ္ျခား တုိင္းျပည္မ်ားသုိ႔ သြားေရာက္ၿပီး အလုပ္လုပ္ေနၾကသည့္ ျမန္မာျပည္သား တုိင္းရင္းသားမ်ားကုိ ေျမာက္ျမားစြာ ေတြ႕ရွိရေပသည္။ စည္းလုံးမႈ ညီညြတ္မႈသည္ ယင္းကဲ့သုိ႔ တုိင္းတစ္ပါးမွာ ေနၾကသည့္သူမ်ားမွာ ပုိ၍ အေရးႀကီး၏။ တုိင္းတစ္ပါးတုိ႔၌ “အလုပ္အကုိင္၊ ေနရာတုိက္ခန္း၊ အစိုးရ႐ုံး” စသည္တုိ႔ႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး အခက္အခဲေပါင္းမ်ားစြာကို ေတြ႔ရွိႏိုင္ေပသည္။ ယင္းအခက္အခက္မ်ားကုိ စုေပါင္းၿပီး ေျဖရွင္းမွ ပုိ၍ အဆင္ေျပႏုိင္ပါ၏။

လူတစ္ရာ အတူေနေသာ္လည္း “သူတစ္လူ ငါတစ္မင္း” ျဖစ္ေနၾကလွ်င္ “တစ္ရာအား” မရွိေတာ့။ တခ်ိဳ႕ရြာ၊ ရပ္ကြက္တုိ႔၌ ဘာသာျခား လူဦးေရထက္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ လူဦးေရက အဆမတန္ ပုိ၍မ်ား၏။ သုိ႔ေသာ္ ဘာသာျခားတုိ႔ကား စည္းလုံးမႈ ရွိရကား စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး- စသည္တုိ႔၌ ဘာသာျခားတုိ႔ကပဲ ေရွ႕က ဦးေဆာင္ေနပါေတာ့သည္။ မနာလုိ၍ ေျပာျခင္း မဟုတ္ပါ။ အတုယူ လုိေသာေၾကာင့္ ေျပာရျခင္းျဖစ္၏။ ထုိအေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ “အမ်ားအတြက္” ဆုိသည့္ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းမ်ားကို တစ္ခုၿပီးတစ္ခု တုိးခ်ဲ႕ၿပီး ညီညီညြတ္ညြတ္ႏွင့္ လုပ္ကိုင္ ေဆာင္ရြက္ၾကဖုိ႔ အထူးလုိအပ္ေနပါၿပီ။ အမ်ိဳး ဘာသာ သာသနာအတြက္ တက္ကုန္ရြက္ကုန္ လႊင့္ၿပီး စီးပြားေရး လုပ္ငန္းမ်ားကုိ လုပ္ကုိင္ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ၾကလွ်င္ ျမန္မာ့တုိင္းရင္းသားမ်ား မႀကီးပြားစရာ အေၾကာင္းမရွိေပ။ ထုိကဲ့သုိ႔ လုပ္ကုိင္ေဆာင္ရြက္ျခင္းသည္ သမၼာသမၺဳဒၶေခၚတြင္ ျမတ္ဘုရားရွင္၏ အလုိဆႏၵႏွင့္ ကိုက္ညီပါေၾကာင္း တင္ျပလုိက္ရပါသည္။

သီတဂူ- အရွင္ေဒ၀ိႏၵာဘိ၀ံသ

၀န္ခံခ်က္- ဤေဆာင္းပါးကုိ http://kyawkyawthet.blogspot.com/ မွ ကူးယူး ေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္သည္။ တစ္လုံးတစ္ပါဒမွ ျပင္ဆင္မႈ မျပဳပဲ မူရင္းအတုိင္းသာ ေဖာ္ျပထားပါသည္။